Jodensavanna,

Zondag 23 November 8:00h zijn we richting de Jodensavanne gegaan. Op pad met 7 meiden, heerlijk een lekker meiden dagje ;) De reis over de afabakkaweg is zoals gewoonlijk weer lekker hobbelen. Na een poosje kwamen we bij een brug, helaas is deze brug al 2 jaar stuk. Er is ooit een pond tegen aan gevaren, die een groot deel van de brug heeft vernield. Dit is helaas nooit meer gerepareerd. Nu moet je op een pond wachten die je naar de overkant vaart. Aan de overkant en onderweg naar de Jodensavanne kwamen we een veld met ananassen tegen. Hier hebben we een ananasplantage kunnen bewonderen, nog nooit gezien hoe die groeide. We konden allemaal een ananas kopen voor mee naar huis te nemen. Heel bijzonder en bijzonder lekker, de hele reis rook de bus naar ananas!

De aankomst op de Jodensavanne. Natuurlijk lees je voordat je weg gaat of tijdens je reis het boek “hoe duur was de suiker?” Dit is een boek wat gaat over de geschiedenis van Suriname. Hoe de mensen op de plantages leefden en hoe de slaven werden behandeld in de tijd van de slavenij. In het boek worden ook tripjes naar de Jodensavanne beschreven, hierdoor krijg je een bepaald beeld in je hoofd. Dit bleek toch in werkelijkheid nu heel anders te zijn geweest, maar sommige dingen herkende je wel. Dat ze op de stijger gingen zitten om te kijken of er boten aan kwamen. Aan deze stijger hebben wij ook gezeten en foto’s gemaakt. Erg mooi om te zien, zodat je het beeld in je hoofd kan aanpassen. Mijn idee van de jodensavanne was een grote zandvlakte met zandkleurige huizen, maar het is natuurlijk nu ook een beetje verwilderd door de natuur
Het was ook bijzonder om te zien wat er nog over was gebleven van de graven. De vrije slaven hadden allemaal houten palen als graf stenen, van sommige kon je zelfs nog de namen lezen. Ook van de sinagoge stonden nog delen waaraan je kon zien hoe het er ongeveer uitgezien moet hebben.

Na de mooie toch door de Jodensavanne zijn we richting Blaka watra (betekend: zwarte water) gegaan. Dit is een kreek die is gemaakt voor meneer Pengel. Meneer Pengel was zo dik, dat hij een plek nodig had waar hij rustig kon zitten in het water. De kreek heeft de naam Blaka watra gekregen door het zwarte water. Het is vergelijkbaar met de colakreek, qua water, maar niet qua natuur. Hier is de natuur er omheen behouden, wat er erg mooi uitziet. In de kreek, die erg koud was, hebben we lekker de middag doorgebracht.

Zie ook de foto’s op: http://picasaweb.google.com/dafnemarielle

Veel plezier in de SNEEUW!!

Liefs, Dafne